دیوانگی

مستند دیوانگی دانشگاه، بیمارستانِ آکادمیکی است که اعداد داروهایش هستند. رتبه، نمره و معدل پارامترهایی

عددی هستند که در کازینوی تحصیل با آنها برنده یا بازنده می‌شوید، کازینویی که از شما تنها یک انسان تک بعدی

باقی می گذارد. دانشگاه، جایی است که نه تنها انسان را به آرزوهایش نزدیک نمی‎کند بلکه هر چه به آن نزدیکی

می‌شوی می بینی چقدر با آن چه که در تصورت ساخته‌ای فاصله دارد، «صدرا علی بک» در مستند  همراه با رتبه د

وم کنکور ریاضی، دانشجوی دانشگاه شریف سعی کرده تا نگاهی جامع همراه با لحنی دلنشین را درباره سراب

دانشگاه به مخاطب ارائه دهد.

مستندهای زیادی در این سال‌ها درباره دانشگاه و تو خالی بودن این غول دست ساز ساخته شده و اغلب کسانی

آن را روایت کرده‌اند که خودشان از مسیر رفته برای ما روایت می کنند. غول دانشگاه دروغ بزرگی است که آن را تعبیر

می کند، مستندساز از دانشگاه و دانشجویانی که در میانه راه‌ند شروع می‌کند و رفته رفته دوربین خود را به لانگ

شات می برد تا حفره‌های مسیر را بهتر نمایان کند، به سراغ آدم های مختلف می رود تا در مسیر دانشگاه چراغ

بزنند و از زاویه دیدهای مختلف جار بزنند که چرا دانشگاه مسیر خوبی برای خیلی ها جهت رسیدن به آرزوهایشان

نیست. نگاهی به مستند دیوانگی

مستند حرف زیادی برای گفتن ندارد، اما روی یک حرف مانور می دهد، کارگردان مستند را به مثابه سفر شخصی آغاز

و از درون به بیرون می رود و در قصه ای که روایت می کند سعی دارد تا نقش خانواده، جامعه، نهادهای حکومتی و

آموزشی در این سیکل معیوب را بررسی کند و در نهایت دیوانگی را علاج مسئله معرفی می‌کند.  بی هدفی و بی

آرمانی مسئله ای است در مستند که همه جا باعث می شود تو در مسیر یک جایی متوقف شوی، و این جا ست

که دیوانگی و شوریدگی سبب می شود تا بفهمی به دنبال چه هستی و چه می خواهی. پایان بندی فیلم با

صحبت های شگفت انگیز کارمند ایرانی آمازون با آن لهجه دو رگه ایرانی، آمریکایی اش شاید تنها چیزی بود که

می توانست نقطه پایان این مستند باشد.  مستندی است که نه فقط کسانی که درگیر تحصیل و دانشگاه و

مدرسه اند باید آن را ببینند،

بلکه هر کس که حس می کند روند زندگی برایش تکراری شده و آن چنان که باید و شاید زندگی نمی کند

باید به تماشای این مستند بنشیند.